Waar.
Door cocaine-gebruikers worden bankbiljetten vaak gebruikt om een kokertje te maken om cocaine te snuiven. Er zijn in verschillende landen onderzoek gedaan naar (minieme) sporen van cocaine op briefgeld. Uit onderzoek van de Amerikaanse Drug Enforcement Administration in 1985 bleek dat bijna de helft van alle onderzochte biljetten drugssporen bevatte.

Ter nuancering dient overigens gezegd te worden dat cocaine op een bankbiljet met cocaine 'overwaait' naar andere bankbiljetten in een portemonnee of pin-automaat.

Waar.
George Crum uit het Amerikaanse Sragota Springs was kok in het Moon's Lake House restaurant. Hij kreeg ooit een klant die het lef had om zijn aardappelschijfjes te bekritiseren. "Te dik en niet zout genoeg."

De woedende kok besloot wraak te nemen. Hij sneed de aardappels zo dun als hij kon en maakte ze zo zout als hij kon bedenken. Dit zette hij zijn lastige klant voor. Die was tot verbijstering van de kok zeer tevreden.

De chips werden al gauw een plaatselijke en regionale delicatesse. Nadat een zakenman de mogelijkheden inzag begonnen chips aan een zegetocht over de wereld.

3.Na een wetenschappelijk experiment in het Braziliaanse Amazonegebied ontsnapten in de jaren vijftig duizenden agressieve 'Killer-bees'. Nadat de bijen eerder Zuid- en Midden Amerika hebben veroverd, rukken de dodelijke bijen nu op in de VS. De Killer-bees hebben vele duizenden doden op hun geweten.

Waar
De Killer-bee bestaat echt. Anders dan de vredelievende Europese honingbij, is een killer-bee extreem agressief. Een voorbijrijdende vrachtauto, de adem van een hond, zwaailichten of iemand in een rood T-shirt kan een killer-bee al erg uit zijn hum brengen.

Wanneer een killer-bee wordt doodgeslagen, verspreidt hij een zoete geur. Andere killer-bees ruiken deze geur en storten zich massaal op degene die de zoete geur bij zich draagt: in veel gevallen iemand die een bij heeft doodgeslagen. Waar normale bijen hun doelwit hoogstens zo'n zestig meter achtervolgen, achtervolgen killer-bees hun slachtoffer wel meer dan 500 meter. Er zijn gevallen bekend waarbij slachtoffers door meer dan 8.000 bijensteken om het leven kwamen. Alleen al in Venezuela werden in een jaar tijd meer dan 100 mensen door killer-bees gedood.

Killer-bees ontsnapten inderdaad in de jaren vijftig uit een laboratorium in het Braziliaanse regenwoud. Daar werd ge-experimenteerd met bijen die meer honing verzamelden dan 'gewone' bijen. Nadat een medewerker per abuis zo'n 30 bijenvolken liet ontsnappen, zijn de killer-bees bezig aan een gestage opmars. Ze rukken per jaar meer dan 300 kilometer op en verdrijven alle normale bijenvolken die ze tegenkomen.

In de jaren zestig en zeventig werden Zuid- en Midden Amerika veroverd. In de jaren tachtig hebben de VS vergeefs geprobeerd de killer-bee buiten de deur te houden door een 300 kilometer diepe 'bij-vrije zone' aan te leggen bij de grens met Mexico. De opzet faalde. Inmiddels zijn de killer-bees opgerukt tot Las Vegas.

4. De vriendelijke folk-zanger John Denver was scherpschutter in de Vietnamoorlog.

Niet waar.
Het was John Denver's droom om piloot te worden bij de US Air Force. Daarvoor waren zijn ogen echter te slecht. Verder miste Denver twee tenen als gevolg van een grasmaaier-ongelukje. Daardoor werd hij ook afgewezen bij de landmacht.

5. Mister Ed uit de populaire TV-serie, was een zebra.

Waar.
Oorspronkelijk wilden de makers van de TV-serie een paard gebruiken voor de rol van Mister Ed, maar elk paard dat ze probeerden bleek veel te weerbarstig. Na de zoveelste teleurstelling met weer een ander paard, werd besloten een getrainde zebra te lenen van een nabijgelegen dierenpark. Dat werkte.

Omdat de serie uitging van een pratend paard en niet van een pratende zebra, werden er wat uiterlijke aanpassingen gedaan om te voorkomen dat het publiek doorhad dat Mister Ed een zebra was.

6. Een muzikant vertelde Elvis Presley in zijn begintijd: "Blijf jij maar vrachtwagenchauffeur, want je zal nooit slagen als zanger.".

Waar.
Toen Elvis Presley in 1953 van school kwam, wist hij een baantje te bemachtigen als chauffeur. Ondertussen probeerde hij vergeefs zanger te worden in elke band die hem maar wilde hebben. Nadat hij auditie had gedaan bij een band, werd hij afgewezen met de woorden: "Blijf jij maar vrachtwagenchauffeur, want je zal nooit slagen als zanger."

Een paar maanden later nam Elvis zijn eerste plaatje op bij Sun Records.

7.In Venlo woonde ooit een vrouw met de naam Mien Billekes-Jeuken.

Niet waar.
Begin jaren dertig leefde in Venlo meneer Jan Jeuken, hij trouwde met mevrouw Ina Janssen. Beide kregen een kind, dat ze de typisch Limburgse naam Mien gaven. Mien Jeuken dus. 20 jaar later trouwde ze met meneer Co Billekes. Gevolg, Mien heette vanaf nu geen Mien Jeuken meer, maar Mien Billekes-Jeuken. Vrij vertaald: Mijn billen jeuken.

De vrouw zou in Venlo leven en 3 kinderen hebben. Een van die kinderen werd ook Mien genoemd. Mien Billekes II dus. Op school is dit meisje nog jaren gepest als: Mien twee Billekes Jeuken.

Hoewel veel mensen dit verhaal nog steeds als waarheid vertellen, is dit verhaal niet waar. Een aantal jaren geleden heeft Dagblad de Limburger de archieven van Venlo doorzocht. Hierin vonden ze geen mevrouw Billekes Jeuken en dus ook geen Billekes Jeuken II. Toch, houden nog steeds veel mensen vol deze mevrouw gekend te hebben. Na vele brieven naar Dagblad de Limburger zijn ze opnieuw gaan zoeken, maar nu in heel Nederland. Mevrouw Mien Billekes-Jeuken heeft echter nooit bestaan, wel deden ze een andere ontdekking. Mevrouw naaktgeboren -in 't Zand bestaat wel en zij woont..... in Venlo.

Deze informatie en nog veel meer informatie over de familie Billekens vind je op de site van Jan Billekens.

Via e-mail meldde zich ook nog ene Gerard Jeuken. Hij schrijft:
Ik ben in 1939 in Venray (L) geboren. In mijn jonge jeugdjaren werd Theo Billekens mijn vriendje. Omdat mijn moeder Mien heette, fantaseerden wij dat als mijn moeder van haar meisjesnaam Jeuken zou hebbeb geheten - Mien Jeuken dus - en zij getrouwd zou zijn met ene Billekens, zij Mien Billekens Jeuken zou heten. Dit verhaal is een eigen leven gaan leiden. Ik heb het in de tachtiger jaren zelfs eens gelezen in het reclame-vakblad "Adformatie". Een of andere reclame-hotemetoot, ik ben zijn naam vergeten, beweerde dat hij Mien Billekens Jeuken zou kennen. NIET WAAR dus. Het verhaal is verzonnen en wel door Theo Billekens en ondergetekende.
Gerard Jeuken

8.De Britse film "The Madness of King George III" werd door de Amerikanen omgedoopt in "The Madness of King George" om te voorkomen dat het Amerikaanse publiek dacht dat ze deel I en deel II gemist hadden.

Niet waar.
"The Madness of George III" is de naam van een toneelstuk dat in 1995 verfilmd werd. De film vertelt het (waargebeurde) verhaal over de Engelse koning George III die na de opstand in de Amerikanse kolonieën aan het eind van de achttiende eeuw gek werd.

Meteen na de premiere van de film in de VS dook het gerucht op dat, speciaal voor de domme Amerikanen, de filmtitel in de VS was aangepast. Hoewel Amerikanen aanwijsbaar dommer zijn dan Europeanen en Aziaten (talloze onderzoeken bewijzen dat), is de film niet speciaal voor de Amerikanen aangepast. "The Madness of King George" is wereldwijd onder die titel uitgebracht. Een erg goede film overigens.

9.Stel je voor: je gaat slapen en de volgende ochtend praat je met een sterk Duits, Schots, Frans of Italiaans accent. Dit is het gevolg van een ziekte die het "Foreign Accent Syndrome" wordt genoemd.

Waar.
Hoewel het Foreign Accent Syndrome tamelijk zeldzaam is, zijn er een tiental geregistreerde medische gevallen waarbij mensen van de ene op de andere dag met een buitenlands accent spreken. Dit accent is het gevolg van kortsluiting in de hersens, die meestal op haar beurt weer het gevolg is van een lichte beroerte.

Enige jaren geleden kreeg de ziekte meer bekendheid toen een bekende Britse radiopresentatrice getroffen werd en opeens met een sterk Schots accent sprak. Hierdoor mocht ze van de programmaleiding geen programma's meer presenteren en werd ze ontslagen. Na protesten werd de vrouw een andere baan aangeboden.

10. De populariteit van de Amerikaanse president Jimmy Carter daalde tot een dieptepunt nadat hij bekende ooit in een kano te zijn aangevallen door een boos, zwemmend konijn.

Waar.
Pindaboer Jimmy Carter was van 1976 tot 1980 president van de Verenigde Staten. Hoewel Carter zeker zijn talenten had, waren er ook zaken waar juist zijn gebrek aan talent opviel. Een talent dat Carter jammerlijk ontbeerde was zijn gevoel voor PR. Zijn 'finest hour' op het gebied van PR-problemen, beleefde Carter in de zomer van 1979. Dit is wat er toen gebeurde:

Carter was in het voorjaar van 1979 een paar dagen op vakantie. Terwijl hij vredig in een kano op een meertje aan het vissen was, werd de president van de Verenigde Staten naar eigen zeggen opeens aangevallen door een zwemmend konijn dat sissend op de kano kwam afgezwommen. Carter, nooit te beroerd om het standpunt van een ander in te zien, zei later dat hij vermoedde dat het konijn op de vlucht was voor een roofdier.

Carter deed wat hij kon om zich tegen het konijn te beschermen. In eerste instantie meldde hij dat hij het aanvallende konijn met een peddel had weggemept. Omdat zoiets niet goed valt bij dierenbeschermers, verklaarde Carter later dat hij met zijn peddel water naar het konijn had gespetterd, waarna het konijn zijn aanval staakte en terugzwom naar de wal. Een fotograaf van het Witte Huis was getuige van het incident en maakte er een foto van.

Toen Carter het verhaal in het Witte Huis aan een paar medewerkers vertelde, werd hij met de nodige scepsis onthaald. Konijnen kunnen niet zwemmen, was de algehele opinie. En ze vallen eigenlijk ook geen mensen aan, laat staan de president van de Verenigde Staten. Zelfs niet als hij Jimmy Carter heet.

Verbolgen liet Carter een afdruk maken van de foto die de fotograaf had genomen om aan te tonen dat hij wel degelijk was belaagd door een 'bunny'. De foto was echter van grote afstand genomen en het enige dat te zien was, was dat Carter zijn peddel zwaaide naar iets in het water.

Het verhaal zou nooit bekend zijn geworden, als Carters voorlichter Jody Powell het incident in augustus niet verteld had aan een verslaggever van AP. Augustus is een slappe maand in de journalistiek. Ieder klein incident wordt daarom breed uitgemeten. De Washington Post, nooit te beroerd om een president in moeilijkheden te brengen, plaatste het verhaal dan ook pontificaal op de voorpagina, compleet met een cartoon van een konijn met slagtanden.

De media in de VS hebben wekenlang lol gehad om de president die onverhoeds werd aangevallen door een boos konijn. Carters populariteit in de polls, toch al niet zo hoog, daalde tot een dramatsich dieptepunt.

Moraal van het verhaal: als het beweegt, maak het dood. Als je het niet kunt doden, praat er dan in godsnaam niet over met een journalist van Associated Press.

< < < Terug < < <