Plotseling wordt een van de vissers misselijk : de deinende boot, het geklots van de golven tegen de romp van het vaartuig, en een aantal glazen schnaps laten sporen na. Hij houdt het niet meer, en buigt zich over de reling om zijn maaginhoud met veel lawaai, en blijkbaar ook met de nodige inspanningen, aan de zee te leveren. Plotseling tiert en vloekt hij als een bezetene : zijn gebit is samen met de jenever en de aanwezige maagsappen in de diepe zee verdwenen.

Met een ingevallen mond, aangeslagen door dit verlies, (en nog steeds onder de invloed van de alcohol) zoekt hij een plaats aan dek waar hij zich mokkend en in zichzelf pratend afzondert van zijn vrienden. Die vinden het uiteraard sneu, maar zien er na enkele minuten nog enkele de lol van in. Ze smeden samen het plan om hem een beetje op te beuren. Een van hen, ook de bezitter van een kunstgebit, bindt zijn gebit aan het einde van een vislijn, en even later wordt dat gebit met veel gejoel "opgevist".

De ongelukkige vriend komt af op al dat lawaai en fleurt helemaal op als hij ziet dat "zijn" gebit is opgevist. Hij neemt het van de lijn, spoelt het in een glas water, stopt het enkele malen in zijn mond, haalt het er even vaak weer uit, gooit het vervolgens met een enorme zwaai terug in zee en zegt tot zijn verbijsterde kameraden : "Dit is niet het mijne, het past niet ."

Waar of niet waar?
Je hoeft er niet aan te twijfelen of dit waar is of niet. Het is een typisch staaltje visserslatijn. Het verhaal wordt trouwens ook wel als mop verteld.

< < < Terug < < <