Het opstel
Een docent Engels in de Verenigde Staten voerde ooit tijdens zijn les een experiment uit waarbij twee studenten samen een verhaal moesten schrijven. Beide studenten moesten allebei om de beurt een alinea schrijven en op deze manier een samenhangend verhaal afleveren. Onderstaand verhaal is een van de inzendingen die de docent terugkreeg.
Laurie kon eigenlijk niet goed kiezen wat voor thee ze wilde drinken. De kamillethee was eigenlijk haar favoriete thee, maar dat deed haar teveel denken aan Carl. Hij had haar in gelukkiger tijden eens gezegd dat hij daar zoveel van hield. Laurie voelde echter dat ze nu maar beter niet aan Carl moest denken. Zijn bezittingsdrang was verstikkend en als ze teveel aan hem dacht begon ze weer last te krijgen van haar asthma. Geen kamillethee dus.
Ondertussen had sergeant Carl Harris, commandant van een aanvalssquadron dat nu boven de dampkring van Skylon 4 vloog, belangrijkere zaken aan zijn hoofd dan de neuroses van de leeghoofdige, asthmatische Laurie, met wie hij ruim een jaar geleden eens een zweterige nacht had beleefd. "Sergeant Harris aan Geostation 17," zei hij in zijn transgalactische microfoon. "Aanvalsoel bereikt. Nog geen teken van tegenstand." Maar hij had het nog niet gezegd of een blauwe laserstraal werd uit het niets op zijn schip afgevuurd en sloeg een gat in het vrachtcompartiment.
Door de knal van de inslag werd hij uit zijn stoel geslingerd. Hij knalde met zijn hoofd tegen de wand en stierf bijna onmiddellijk. Maar voor hij stierf voelde hij een nog een laatste steek van spijt vanwege de geestelijke wreedheden die hij begaan had tegen de enige vrouw die ooit van hem had gehouden. Snel daarna stopte de aarde de onzinnige gewelddadigheden tegen de vreedzame boeren van Skylon 4.
"Congres keurt wet goed voor permanente afschaffing oorlog en ruimtereizen," las Laurie op een ochtend in haar krant. Het nieuws wond haar op en verveelde haar tegelijkertijd. Ze staarde uit het raam en droomde van haar jeugd, toen de dagen nog zonder angst en zorgen voorbij gingen, zonder kranten te hoeven lezen, zonder televisie die haar afleidde van haar gevoel van verwondering om de mooie wereld om haar heen. "Waarom moet je toch je onschuld verliezen om een vrouw te worden," peinsde ze hardop.
Ze vermoedde niet dat ze minder nog minder dan tien seconden te leven had. Duizenden kilometers boven haar lanceerde het moederschip van de Anu'udrian de eerste van haar lithium fusie raketten. De domme, halfzachte vredeshippies die de eenzijdige ruimte ontwapening door het congres gedrukt hadden, hadden van de aarde een makkelijke prooi gemaakt voor de vijandelijke buitenaardse keizerrijken die erop uit waren om de mensheid te vernietigen.
Binnen twee uur na ondertekening van de vredeswet, waren de ruimteschepen van de Anu'udrian al op weg naar de aarde met aan boord genoeg vuurkracht om de hele planeet te vernietigen. Er was niemand die hun duivelse plannen nog kon tegenhouden. De lithium fusie raket drong ongeschonden de atmosfeer binnen. De president, in zijn geheime onderzeese hoofdkwartier op de oceaanbodem voor de kust van Guam, voelde een ongelooflijk krachtige explosie die Laurie, en 85 miljoen andere Amerikanen in een klap verpulverde. De president sloeg met zijn vuist op tafel. "Dit kunnen we niet toestaan. Ik veto de vredeswet. We schieten die galbakken uit de lucht!"
Dit is absurd. Ik weiger om met deze bespottelijke vorm van literatuur door te gaan. Mijn schrijfpartner is een gewelddadige, chauvinistische puber.
Oja? Nou, zelf ben je een narcistische neuroot wiens pogingen om te schrijven een literaire vorm van valium zijn.
Klootzak.
Trut.
Waar of niet waar?
Het is een enorm leuk verhaal, maar waar gebeurd is het naar alle waarschijnlijkheid niet. Er zijn op Internet inmiddels enkele variaties in omloop. Daar dook het verhaal overigens ook voor het eerst op in enkele nieuwsgroepen.
< < < Terug < < <
